Zomercolumn Patrick Dekker - 5e elftal

Zomercolumn Patrick Dekker - 5e elftal

Een gesprek met Patrick Dekker in de tuin bij zijn ouders over o.a. zijn voetbalcarrière, school en de coronacrisis



PR: Jij woont nog thuis, met wie woon je hier?

Klopt, ik woon hier met mijn ouders Bert en Ria en mijn broertje Martijn.


PR: Je brengt hier nu veel tijd door nu je niet naar school kunt?

Door het coronavirus kan ik nu inderdaad niet naar school en ook geen stage lopen. Dubbel vervelend voor mij, want ik zit in het laatste jaar van mijn opleiding Persoonlijk Begeleider Specifieke Doelgroepen en kan dit nu niet afronden. Ik doe nu wel de theorie thuis, maar kan de stage niet afronden. Dus wanneer het weer kan, zal ik de laatste stageopdrachten afronden en de opleiding afmaken zodat ik het diploma in ontvangst kan nemen.

Ik wilde heel graag fysiotherapeut worden en ben de HBO opleiding voor fysiotherapie ook gestart, maar dit bleek te hoog gegrepen voor mij en ben na een half jaar gestopt. Ik vind dit nog steeds wel heel interessant en heb vorig jaar ook stage gelopen op de Wendakker in Hoogeveen. In eerste instantie op de bewegingsgroep, maar later werd dit helaas een basisgroep wat mij trouwens ook goed beviel. .Ik zou deze zomer hier ook weer gaan werken, ik hoop dat dit door kan gaan, al weet ik dat nu nog niet zeker natuurlijk i.v.m. de maatregelen omtrent het Coronavirus.

Verder breng ik een ochtendkrant rond om wat bij te verdienen. Vroeg eruit, dat wel. Maar ik heb ze in een half uurtje rondgebracht en meestal duik ik daarna nog wel even wel lekker weer in mijn bed.


PR: Wanneer ben je begonnen met voetballen?

Ik ben bij HH’97 in de F pupillen begonnen. In F6 en Richard Kikkert was mijn eerste trainer. Het meest succesvolle jaar in de jeugd was het jaar in D2, Peter Schonewille en Joachim Wulffraat waren toen onze trainers en we werden dat jaar kampioen. Voor de meesten in het team de eerste keer en voor mij ook de enige keer bij de jeugd. Daarnaast vond ik het jaar in de B2 het leukste jaar. We draaiden mooi bovenin mee en hadden veel plezier in het voetballen.

Ik heb in de jeugd altijd in het tweede elftal gezeten, maar moest in de A junioren naar A1, omdat er maar één elftal was. Dit vond ik de minst leuke tijd in de jeugd. Niet alleen omdat het niveau te hoog was voor mij, maar ook omdat ik in mijn tweede jaar ernstig geblesseerd raakte.


PR: Wat voor blessure was dat?

Ik scheurde mijn voorste kruisband af. Voor de operatie moest ik mijn beenspieren goed trainen. En de operatie ging goed en ook na die tijd stond ik al weer vrij snel weer op het veld, na 7 maanden. Maar helaas voor korte duur, want toen kreeg ik een ontsteking in diezelfde knie en kwam ik niet meer aan voetballen toe bij de A junioren.

Eerst ben ik veel bezig geweest met krachttraining en tot op de dag van vandaag doe ik dit nog. Daarnaast ben ik toen begonnen met wielrennen en ik denk achteraf dat ik sterker eruit ben gekomen. Ik ben blijven wielrennen. Ik train zo’n 4x in de week. Wielrennen, krachttraining en hardlopen. Voor de trainingen verboden werden trainde ik ook af en toe met het 5e elftal.


PR: Na je blessure naar de senioren gegaan?

In het jaar dat ik weer mocht voetballen is het 5e elftal opgericht. Daar ben ik in gaan voetballen en dat was meteen heel leuk. Er waren toen een aantal voetballers die niet naar de A junioren konden, omdat die er dat jaar niet waren, en er werden jongens benaderd die niet meer voetbalden. Zelf werkt ik toen bij COOP ten Hoeve en heb ik de broers René en Ramon Huizing gevraagd om in het 5e te voetballen. En nu zijn Henk Koekoek en Vincent Kats er ook bij gekomen, die zitten in mijn vriendengroep. Het eerste jaar ging natuurlijk heel mooi, deden we lang mee om het kampioenschap. Nu is het wat wisselvalliger, maar draaien al twee jaar mooi mee bovenin. Ik hoop natuurlijk dat we met het 5e nog een keer kampioen mogen worden, en ik denk ook zeker dat dit mogelijk is. Ik heb het dan ook goed naar mijn zin bij het 5e en vind het gezellig om op de Oosthoek rond te lopen. Ik vind het ook mooi dat ik zie dat de spelers voor elkaar klaar staan als het nodig is.


PR: En je speelt ook nog in de zaal.

In de zaal spelen we met een vriendengroep. Vorig jaar zijn we met zaal 2 kampioen geworden. Dit jaar zijn we zaal 1 geworden en zijn de resultaten wat wisselend, al pakten we de laatste wedstrijden wel weer wat punten. Maar het lijkt al een eeuwigheid geleden dat we in de zaal gevoetbald hebben. Soms moet ik op maandagavond het zaalvoetbal overslaan, vooral als ik zaterdag een zware wedstrijd heb gehad. Ik heb na een wedstrijd altijd veel pijn aan mijn voeten en ben dan meestal wel twee dagen nodig om te herstellen. Maar ik heb dit er voor over, omdat ik het voetballen veel te leuk vind!


PR: Wat zijn je toekomstplannen?

Eerst mijn opleiding afmaken en dan hoop ik aan het werk te kunnen in de gehandicaptenzorg en wat geld te verdienen. Mijn vriendin Miranda leert ook nog, zij zit in het tweede jaar en moet nog één jaar. Dus als zij ook werkt hoop ik dat we met een paar jaar een huis kunnen kopen. Het liefst in Hollandscheveld, maar omgeving Hoogeveen is ook prima.


PR: Je vader is regelmatig scheidsrechter bij jouw team, hoe ervaar je dat?

In de jeugd vond ik het verschrikkelijk. Dan heb je toch het gevoel dat anderen jou erop aankeken om dat wat je vader besliste in het veld. Ik had dan ook liever niet dat hij ons floot.

Nu in de senioren vind ik het prima. Ik gedraag me ook niet anders dan tegen andere scheidsrechters, en soms ga ik dan wel eens te ver, ook tegen mijn vader. Thuis wordt hier dan nog wel eens over nagepraat. En soms moet mijn moeder dan wel eens ingrijpen om de discussie te beëindigen, maar dat hoort er ook bij hè.


PR: Wij eindigen altijd met een nabrander, wat wil jij nog kwijt?

Ik hoop dat iedereen gezond blijft en dat we volgend seizoen lekker met z’n allen weer mogen voetballen!

 


Patrick bedankt voor het gesprek en succes met je opleiding, en met het zoeken van een mooie werkplek!