Zomercolumn – Henry, Roy en Indy Strijker

PR: deze column beginnen we eens wat anders. Roy jij mag de eerste vraag stellen aan Indy of je vader.
Roy, dan stel ik hem aan mijn vader. Hoe lang ben je nog van plan om actief te blijven bij vv Hollandscheveld?
Henry: Mijn contract als trainer loopt nog twee jaar door en ik heb het nog goed naar mijn zin bij vrouwen 1, dus zolang de dames het ook nog goed vinden blijf ik ze trainen. En wanneer ik er nog net zoveel zin in heb als nu, wil ik ook best nog wat langer blijven. Zelf voetballen dat doe ik bijna niet meer. Op de vrijdagavond met de 35+ wil ik nog twee keer een half uurtje voetballen, maar dan haak ik af. Dat is net genoeg om dan de volgende dag ook nog goed te functioneren.



PR: Indy wie wil jij wat vragen?
Indy, dan wil ik dezelfde vraag aan Roy vragen. Hoe lang blijf jij nog voetballen bij vv Hollandscheveld?
Roy: Ik heb het heel goed naar mijn zin hier, maar twijfel soms ook. Zou ik, als ik volledig fit ben, nog wat hoger kunnen voetballen? En de andere keer denk ik, het is prima zo. En het is ook prima, dus ik blijf volgend seizoen ook gewoon hier. Maar ik sluit niet uit dat ik ooit nog wil proberen om een stapje hoger te kunnen voetballen.

Wat ik nog wel graag een keer zou willen is samen met Damian voetballen. Het mooiste zou zijn dat hij ook naar Hollandscheveld komt, maar misschien ooit wel bij een andere club, je weet nooit hoe het loopt. En nu met de plannen om samen te gaan met HODO kan het ook nog wel sneller gaan dan we verwachten en staan we binnen enkele jaren samen op het veld.

PR: En Henry?
Henry, niet heel origineel, maar dan vraag ik hetzelfde aan Indy.
Indy: Ik heb papa beloofd dat ik sowieso nog één seizoen blijf voetballen en daarna is het afhankelijk van hoe het seizoen verloopt. Ik heb vaak last van mijn rug en dat is erg frustrerend. Lichamelijk is het misschien beter om te stoppen, of ik moet met een goede fysiotherapeut aan de slag om mijn rug sterker te maken. Dus dat is vooral van invloed op of ik langer doorga of ga stoppen.

PR: Henry je hebt alle vier je kinderen getraind, vond je dat af en toe niet lastig?
Nee, ik heb daar nooit problemen  mee gehad. Ik behandelde ze ook net zoals de rest van het team en ik moet zeggen dat het thuis ook nooit problemen opleverde. Daar was het ook klaar en hadden we het bijna nooit meer over de wedstrijd of training. Wat hier op het veld gebeurt, gebeurt hier en dat laat ik daar dan ook. Indy en Roy beamen dit ook en hebben dit ook altijd zo ervaren.

PR: Indy jij bent op latere leeftijd gaan voetballen toch?
Ja dat klopt. Ik was 12 jaar denk ik. Wij hadden in groep 8 meegedaan aan het schoolvoetbaltoernooi en ik zat toen nog op turnen. Maar ik had last van angst bij het turnen, dus dat ging niet meer. Een stel meiden wilden toen wel “op voetbal” en dat leek mij ook wel leuk. Papa gevraagd om ons te trainen, maar toen hadden we 7 meiden en dat vond papa te weinig. In een mum van tijd hadden we 13 meiden bij elkaar en zijn we gaan voetballen bij HH’97. De eerste wedstrijd verloren we met 15-0 en de eerste seizoenshelft bakten we er niet zoveel van. Maar we leerden snel en werden het eerste jaar meteen kampioen.

Henry vult aan dat hij zich voor had genomen om te stoppen als trainer bij de jeugd en dit kwam dus precies op het juiste moment. Na de jongens te hebben getraind kon hij nu door met het team van Indy.

PR: Weten jullie nog wanneer jullie je debuut hebben gemaakt bij de senioren?
Henry: jazeker dat was tijdens het Nieuwe Weme toernooi op mijn 16e. De wedstrijd tegen Noordscheschut. Ik kwam een kwartier voor tijd erin en de trainer gaf mij één opdracht en dat was scoren. We stonden op dat moment met 1-2 achter. We kregen een corner. Ik nam hem deze en Freddy Everts kopte de bal binnen.  Even later kregen wij een penalty. Harry Kroezen nam normaal de penalty’s maar gaf de bal aan mij, hij wilde hem niet nemen. Ik schoot raak en we wonnen de wedstrijd. Daarna mocht ik de penalty’s altijd nemen, en ik heb nog nooit één gemist.

Roy: ik ben gedebuteerd bij Lutten vanuit de B junioren, omdat hier toen geen A junioren waren. Maar ik weet echt niet meer tegen wie of hoelang ik gespeeld heb. Ik heb bij Lutten wel altijd basis gestaan, ben alleen even geblesseerd geweest. Wat ik nog wel weet is de wedstrijd tegen Hollandscheveld, toen scoorde ik drie doelpunten en wonnen we met 5-2 ofzo.

En bij Hollandscheveld weet ik nog wel, dat was bij een wedstrijd onder 21 samen met Danny. We verloren die wedstrijd met 1-6 ofzo, maar ik scoorde toen wel het enige doelpunt.

PR: Welke momenten zijn tot nu toe een hoogtepunt, of iets waar je graag op terug kijkt?
Indy: dat was toch wel de overwinning tegen Klazienaveen dit seizoen. Wij verliezen eigenlijk altijd tegen hun en op één of andere manier knaagt dat aan ons. Wij begonnen deze wedstrijd al 20 minuten later, omdat wij in onze uittenues voetbalden, die zijn zwart en hun voetballen ook in het zwart. En dus moesten ze nog andere tenues regelen. Wij hadden echt het gevoel dat we dit keer konden winnen en waren daar ook gebrand op, stonden we binnen in no time met 2-0 achter. Maar de wedstrijd kantelde en we wonnen met 2-4, dat was echt een heel fijn gevoel, het voelde bijna als een kampioenschap.

En het eerste kampioenschap bij de meisjes is ook wel bijzonder. Wat ik net ook zei, we konden eigenlijk helemaal niets en werden toch het eerste jaar kampioen. Daarna nog twee keer kampioen geworden, maar de eerste keer was het mooiste.

Henry: voor mij was het de zaalcompetitie met Emlichheim. We speelden de finale en de wedstrijd eindigde in een gelijkspel. Dan nemen ze geen penalty’s maar shoot outs. De zaal zat bomvol, vergelijkbaar met Protos Weering. Ik gaf aan geen shoot out te willen nemen. Maar iedereen was geweest, en de tegenstander mistte. Dus ik was aan de beurt, kwam er niet onderuit. Ik was echt gespannen tot ik vanaf de tribune hoorde “nein, die Hollander” en toen ging het knopje om en ging ik achter de bal staan. Ik deed of ik schoot, dus de keeper lag op de grond en ik lobde de bal over hem heen en de bal stuiterde tergend langzaam over de lijn. Maar voor die tijd had ik het hele team al bovenop mij liggen…echt kippenvel.

Het kampioenschap bij DZOH met vv Hollandscheveld was ook een hoogtepunt. Het filmpje komt af en toe nog wel eens langs op Facebook, leuk om dat nog weer te herbeleven. En ik hoop dat er met een paar weken weer een hoogtepunt bij komt om te promoveren met de dames. We moeten nog twee wedstrijden winnen.

Roy onderbreekt Henry met de vraag of de kampioenschappen met de jeugd van HH’97 geen hoogtepunten waren? Henry geeft aan dat dat al bijna gewoon was. Te vaak kampioen geworden dat het niet meer zo speciaal was.

PR: wat zijn jullie verwachtingen van de nacompetitie voor de dames en het eerste?
Voor beide liggen er kansen en het is ook te hopen dat beide teams promoveren. En dan doen ook beide ploegen mooi mee in een hogere klasse is onze verwachting. Maar we zullen het zien de komende weken.

PR:  We eindigen altijd met een nabrander, hebben jullie er één voor ons?
Henry: Ik hoop dat ik gezond mag blijven, en nog een aantal jaren op ons mooie sportpark actief mag zijn.

Roy:  “Zolang jij je gevoel volgt, maak je nooit de verkeerde keuze”. En naar aanleiding van jouw opmerking van afgelopen zaterdag vind ik “de laatsten zullen de eersten zijn” ook wel een leuke

Indy: "ik hoop dat iedereen er weer een mooi en sportief voetbal seizoen van maakt"