Johan Sikkes aan het woord

In deze rare tijden waar je dus nu geen wedstrijd mag bezoeken om te analyseren grijp je gewoon terug op een item wat ook nog steeds bestaat en bij een goede gesprekspartner weer een mooi vlot leesbaar epos oplevert uit de serie IN GESPREK MET. De setting was ook heel anders, maar alles volgens de RIVM-voorschriften. Dus met hapje en drankje op anderhalve meter afstand. De gesprekspartner van deze keer is een voormalig topkeeper die na de logischerwijze genomen weg om keeperstrainer te worden door pakte en ook veldtrainer/coach is geworden. Zijn naam is Johan Sikkes en zoals het een topkeeper betaamt is ook hij te laat.

Johan Sikkes als keeper in de jeugd van FC Emmen (onderste rij, midden)

Terwijl ik het gesprek van gisteravond aan het uitwerken ben staat Johan in Hollandscheveld (waarschijnlijk nog) op het veld om zijn huidige ploeg Hollandscheveld naar een overwinning te coachen tegen CSVC. Sikkes is net als zijn vier jaar jongere broer Erwin een zaterdagclub onder zijn hoede gaan nemen. Ook als is het nog maar kort en dus vers, het bevalt hem prima bij de club onder de rook van Hoogeveen. Een club die zoals hij zegt “goed georganiseerd is in alle geledingen”. Op mijn stelling(vraag is het immers niet) of een voormalig keeper een goede hoofdtrainer/coach kan zijn reclameert Johan met “tuurlijk kan dat”. Als je zoals hij altijd deed, soms ten overvloede, de verdediging goed coacht is de basis gelegd voor een goed vervolg. Dat is ook wat hij zijn keepers( 3 maar liefst) in de selectie probeert bij te brengen. Momenteel is Lennard Vos de eerste keus, maar daar achter staan Nick ter Stege en Emiel Koster te trappelen van ongeduld. 

Johan heeft net als broer Erwin een statige manier van loop en houding, in tegenstelling tot jongste broer Lejon. Qua postuur alles mee om een goede keeper te zijn. Dat deed hij met verve en op zeer acceptabel niveau. Het profvoetbal is net een stap te ver geweest, maar dat lag ook een beetje aan hem zelf zei hij met een glimlach daarbij terugdenkend aan zijn periode wat toen nu FC Emmen heet. Onder trainers zoals Piet”De Boer is troef”Buter, Rene Notten, Rob Macdonald en Leen Looyen zat hij in hiërarchie aan de onderkant van die ladder. Keepen deed hij ook bij CEC, SVBO, Emmen av, Nieuw-Buinen. Een vervolg als keeperstrainer is dan ook een logisch vervolg. Dit doet hij zowel bij Zwartemeer en Erica. Zijn mentor om de stap te zetten naar hoofdcoach is Andre Mulder geweest. Die betrok hem in diens trainerschap dusdanig bij de training dat Johan het hoofdtrainerschap ook wel ziet zitten. Hij begint een trapje lager en wel bij Zwartemeer 2. Hij en zijn ploeg zijn direct succesvol en worden kampioen. Doordat Zwartemeer opgaat in de fusie met Klazienaveen wordt Johan assistent van Casper Goedkoop aldaar. Een trainer waarvan hij vooral qua trainingen heel veel opsteekt zegt hij. Een goed duo en Casper ziet graag dat Johan met hem verder gaat in een nieuw seizoen. Johan wil dat ook wel ware het niet dat er belangstelling is van HOC en TWEDO. Het moment waar hij zo naar uitkeek is dan ook nabij; op eigen benen staan als hoofdtrainer bij een eerste elftal. De fusieclub HOC is daarin zijn eerste halte. Een start van een carrière die niet snel vergeten wordt. Net zoals bij Sikkes’ start bij een tweede elftal wordt hij direct kampioen bij een ploeg die ambitieus bezig is. Het is ook gelijk zijn enige seizoen bij HOC, waarbij hij in dat ene seizoen bij veel gewaardeerde mensen een goede indruk achterlaat. Spelers denken hem te kunnen verschalken door hem wakker te gaan maken in de Oringer Marke na het goed gevierde kampioenschap. Alleen ligt Johan gewoon thuis op zijn eigen bedje. 

Een “valse” start als hoofdtrainer? Misschien wel, en misschien zat hij nog in een soort rats, want vlak erna tekent hij doelbewust bij een slapende vereniging, TEVV. Gelukkig voor hem blijft die club slapen en is zijn krabbel niks waard. Mentor Mulder hangt direct aan de telefoon en brengt hem naar Germanicus. Als tweede trainer gaat hij aan de slag. Weer een stap terug, maar bij Johan blijft natuurlijk het hoofdtrainerschap lonken. Corona verpest het seizoen, maar ineens is daar Hollandscheveld. Een club waar hij direct een goed gevoel bij heeft.

Een zaterdagclub die zich in een gebied bevindt waarvan ik dacht dat het grote Hoogeveen als boeman wordt bekeken. Volgens Johan is er niets anders dan gezonde rivaliteit tussen ploegen zoals Hoogeveen zaterdag en zondag, Noordscheschut, HODO, HZVV en zijn eigen ploeg. Op mijn vraag of er qua niveau verschil zit tussen het zaterdag en zondagvoetbal zegt hij “het niveauverschil is verwaarloosbaar, maar vergeleken met clubs in district Oost is er wel een kwaliteitsverschil”. Volgens Johan is het daar nog structureel iets beter. De hand leggen waardoor precies dit komt weet hij niet te verklaren. Zijn ploeg speelt in de derde klasse. Een klasse waarin, zoals Johan zegt, iedereen van iedereen kan winnen. Een leuke klasse dus waarin hij hoopt dat zijn jonge ploeg mee kan doen om een periodetitel. Realistisch gezien is een kampioenschap een brug te ver. Al weet je natuurlijk nooit hoe een koe een haas vangt. Het zou dan betekenen dat Hollandscheveld sinds 08/09 weer tweedeklasser zou zijn. Ik ga niet verder vooruitlopen, maar het is wel zijn eerste seizoen bij deze club. Op mijn vraag wat is je doelstelling bij Hollandscheveld?(goeie vraag ook aan een oud-keeper) antwoord Johan dat hij gewoonweg het beste uit de groep wil halen. Dit doet hij dan in een 4-3-3 systeem met een echte ouderwetse rechts- en linksbuiten. Een contract voor twee jaar biedt mooie mogelijkheden.

Johan is in het bezit van TC2 en toen ik vroeg of hij opgaat voor TC1 kwam er moment van overdenking. Tuurlijk moet je in jezelf investeren, maar zo’n geldelijke offer moet wel terugverdiend worden natuurlijk. Dus dat is nog een ongewis iets. Het informele ging langzamerhand over in anekdote en dus formele praterij. Johan heeft een sterk geheugen en put dan ook uit talloze gebeurtenissen en bijblijfmomentjes. Zo vind hij dat een trainer wel enig respect verdient. Zoals dat vroeger ook was. Hij noemde daarbij wijlen Koene Schonewille. Als de heer Schonewille de kleedkamer binnenkwam en hij kuchte ligt was iedereen stil. Tegenwoordig zit men gewoonweg op de handy te up en downloaden. De anekdote die mij bij blijft is die van het toernooi van Emmen C1 bij Blauw Zwart in Wassenaar. De ploeg reikt tot de finale waarin men tegen Liverpool speelt. Penalty’s moeten de beslissing brengen en de eer is Harry Verhoef om Emmen de toernooiwinst te brengen. Hij legt aan, schopt volledig in de grond en de bal, juist stijf in het kruis.Zoals ook ooit broer Lejon deed, maar dan bij Johan achter de oren. 

Bij het afronden van het gesprek geef ik hem het laatste woord. Wat wil je nog kwijt? 

“Ik wil graag plezier houden aan training geven en elke dag leren en doorgeven waarbij bewustwording de basis moet zijn”. 

LATER.